Donderdag 17 november 2011

Er zit schot in de zaak, morgen krijg ik alweer mijn tweede weekuitdeling, het zal mij benieuwen, vorige week ben ik hier binnen gekomen en het is mij niet helemaal duidelijk of ik toen alleen een binnenkomstpakket met wat extra’s heb gehad of dat dat de eerste weekuitdeling was. Zo heb ik twee tandenborstels gekregen waarvan de eerste na 3 dagen overigens al versleten was, 2 tubes tandpasta en 2 pakjes bebo Licht margarine van 250gr maar ontbraken kaas en voldoende zeep en heb ik niets anders dan een pakje kokosbrood als broodbeleg gekregen.

De volgende dag kwam daar van alles bij en ik heb zeker geen honger hoeven lijden, integendeel al met al eet ik veel minder dan ik te pakken heb kunnen krijgen maar toch ben ik razend nieuwsgierig wat mij morgen te wachten staat.

Of eigenlijk zou ik moeten zeggen waar ik morgen op ga zitten wachten, de voornaamste bezigheid hier:  wachten, wachten op het klepje in de deur dat ’s morgens vroeg open gaat. Wachten op het gemorrel aan de deur die open gaat en waar weer een nieuw gezicht vraagt: Wil je straks naar boven luchten?  Ja graag. Dan kom ik je zo halen. Wachten tot je gehaald wordt om te luchten. Wachten op Peter, mijn zwager en nu mij advocaat. Wachten op de Fiod om verhoord te worden, wachten lange dagen wachten, maar morgen wachten op iets nieuws, mijn 2e weekuitdeling. het zal mij benieuwen.

Vrijdag 18 november

Srpska Salata, het woord schiet in mijn gedachten omdat ik net bij de hutspot, ja dank u, geen haute cuisine, maar het smaakte prima, een stuk komkommer heb gekregen. Een stuk komkommer dat nou niet echt bij die hutspot past en waar ik nu dus niets mee kan. Samen met het ui,  dat ik gister van Clif heb gebietst en een appeltje, die zijn er hier in overvloed, kan ik er een salade van maken. En toen dacht ik aan Srpska Salata, met luti paprikom, bij Zlatiborski of Nowena Arka of welke ander plek in het verre verre Novi Sad dan ook. Een gevoel van weemoed overvalt mij door  de gedachte aan Srpska Salata.

Peter net even aan de telefoon gehad, ik had gehoopt dat hij vandaag nog even langs zou komen. Tot maandag zit hij in Duitsland. Hij verwacht dat ik eind volgende week voor de raadkamer zal moeten verschijnen. Verder maar wachten, vanavond, morgen, zondag en dan maandag. Maandag komen misschien de mannen van de Fiod. Nooit gedacht dat ik nog eens zou hopen dat de Fiod bij mij langs komt.

Zaterdag 19 november

Zoals verwacht, wachten, de tijd doden, wie de tijd doodt doodt zichzelf, uitspraak van een wijs man. Maar ik mag niet klagen, gister hebben ze mij 2 uur en tien minuten laten luchten en vanmorgen 2 uur, terwijl ik maar recht hebt op een uur. Luchten en om een uur of twaalf de warme maaltijd, dat zijn de dagelijkse highlights. De enige andere onderbreking van het dagritme is een half uurtje “compensatie”.

Omdat ik geen contact met de andere gevangenen mag hebben mag ik niet, zoals zij om allerlei redenen zoals arbeid, scholing, sport en recreatie mijn cel uit. Om dat te compenseren krijg ik elke dag een half uurtje “compensatie” dat betekent dat mijn celdeur open gaat en dat ik een half uurtje vrij over de afdeling mag lopen. In dat half uurtje kan ik mijn prullenbakje legen, mijn advocaat bellen, de rest van de afdeling bekijken of zomaar wat  rond lopen en de mededelingen, posters  en affiches die hier en daar zijn opgehangen lezen. “Pappa leest voor uit de gevangenis”, de opnamen waren 12 november. De volgende opname is pas 10 december maar dan ben ik al lang weer thuis, toch?

Zondag 20 november

Goed geslapen,  gedroomd van alles wat buiten deze muren is. Wonder boven wonder slaap ik hier prima, alleen die eerste nacht op het hoofdbureau heb ik constant op de klok liggen kijken.

Om 8 uur ging de deur even open: Wil je straks luchten? Ja graag. Dan komen ze je zo ophalen. Vijf minuten later tikt Jesica op de deur, je mag er even uit. Het is nu vijf voor 9 en mijn compensatiemoment voor vandaag zit er al weer op. Het goeie nieuws: ik weet nu hoe het met de was zit, met een beetje geluk heb ik alles voor het warme eten weer schoon terug.  Vijf voor negen, de deur gaat weer open, ik mag luchten, 10 over half 11 terug in mijn cel, weer heb ik een half uurtje langer mogen luchten. Dat is nu toch een soort van feestje voor mij, een half uurtje extra rondjes mogen lopen op een net niet vierkante binnenplaatsje van 5 x 5 x 4 meter, met tralies als plafond en een celdeur als toegang maar wel frisse lucht, buiten. Het weer voelt een graad of vijf schat ik.

Rondjes lopen, eerst rustig slenteren, dan langzaam van wandelen naar een steeds steviger tempo, Bridge over the River Quai fluitend en dan over in looppas steeds sneller tot ik bekaf ben, buiten adem, terug naar slenteren, denk om je hart. Dan weer langzaam het tempo omhoog, wandelen, Bridge over the River Quai, looppas, buiten adem. Rondjes met soms wat variaties, diagonaal oversteken, linksom, diagonaal oversteken, rechtsom en dan weer rondjes steeds sneller tot je buiten adem bent.

Het warme eten komt binnen, chili con carne met vegetarische worst, vegetarisch sin carne dus. Goed te eten, 10 over 12 was het op, de laatste highlight van vandaag.  Vandaag 20-11-2011 de dag waarop ik precies 11 dagen vast zit.  wachten op mijn wasgoed, zodat ik mijn bed weer op kan maken en dan wachten op morgen, misschien ronden ze het onderzoek morgen wel af. Afwachten maar.

Hmmm, dat afwachten gaat niet best, het is nu vijf over half 10, iedereen is al ingesloten en ik denk dat er dan geen bewakers meer op de afdeling zijn. Sommige gevangenen praten met elkaar, schreeuwend door de celdeur maar sommigen zijn ook heel onrustig, gillen, schreeuwen en tegen de celdeur bonken. Geen rustige nacht.