20 november 2015

Het bericht dat ik vorige week kreeg, dat het uitleveringsverzoek hier bij de aanklager ontvangen zou zijn, berust dus op een misverstand, het verzoek om aanhouding ter fine van uitlevering, het verzoek op grond waarvan ik ben gevangen genomen, is binnen maar dat wist ik al. Het eigenlijke verzoek om uitlevering is er tot op de dag van vandaag nog niet.

De aanklager hier lijkt vooralsnog uit beter hout gesneden dan de Nederlandse Officier van Justitie die mijn zaak behandeld.  Zij is dezelfde officier die vier jaar terug verantwoordelijk was voor mijn zaak.  Ook toen ging zij ieder normaal collegiaal overleg met mijn advocaten uit de weg. Een nare eigenschap waar zij onder advocaten bekend om schijnt te staan. Mijn advocaat en de aanklager hier gaan wel netjes met elkaar om en hebben goed overleg.  De aanklager heeft toegezegd dat als het verzoek om uitlevering binnen is hij mij geen dag langer vast zal houden dan nodig en, wat hem betreft, dan binnen een paar dagen naar Nederland kan.

Het blijft overigens ironisch dat ik hier nu zo’n jaar of 9 woon en dat ik eigenlijk nog nooit langer dan een maand of vier aan een stuk uit Nederland ben weg gebleven. Wanneer de Officier van Justitie het niet nodig had gevonden mij hier met veel tam tam te komen arresteren dan zou ik 20 september al naar Nederland zijn gekomen en zou ik mij daar graag voor verhoor zijn komen melden, mijn advocaat had dat ook al aangeboden en de FIOD kent mijn reisritme, ze weten alles van iedereen en zeker van mij.

Maar het is natuurlijk veel spannender om in een ver land met 20 man binnen te vallen en in de krant te kunnen zetten dat je weer gescoord hebt.

En nu dan een peperdure uitleveringsprocedure, straks 2 marechaussee beambten die heen en weer moeten vliegen om mij tijdens de vlucht te bewaken. Wanneer ik er werkelijk van door zou willen gaan zou er geen beter moment zijn dan nu, ik zit hier 5 km. buiten de stad, als ik mijn bandje doorknip ben ik weg. Naar ambtelijk inzicht is het toch beter, zo niet strikt noodzakelijk, 2 marechaussees heen en weer te laten vliegen om mij straks, wanneer ik naar Nederland wordt gevlogen streng te bewaken.  Mij lijkt dat wanneer ik straks door de mensen van justitie hier op een lijnvliegtuig wordt gezet dat het dan zelfs als dat vliegtuig hier, of op schiphol, aan de grond staat toch een stuk lastiger zal zijn om de benen te nemen dan bijvoorbeeld nu op het moment dat ik dit schrijf.

Maar goed het binnen zitten en het niet mee kunnen doen aan allerlei leuke dingen begint toch aardig te vervelen, vorige week heeft mijn zoon met zijn klasgenootjes opgetreden op een landelijk zang-concours,  ze hebben nog gewonnen ook, ik was er niet bij, andere jaren gingen we om deze tijd van het jaar naar het zuiden van het land, een weekje naar de wintersport, dit jaar niet.

Ieder jaar is er in het volgende dorp hier een groot feest met een kermis en allerlei festiviteiten en kraampjes mijn vrouw en mijn zoon zijn er alleen heen gegaan. Elke dag is er weer een reden om te lopen schelden en te voeteren,  het is weer precies als vier jaar geleden toen ik in Alphen zat, hoe denken ze dit ooit goed te gaan maken?