Maandag 21 november 2011

Alsof er een steen op mijn maag ligt, een mengeling van angst en verveling, hoe lang gaat dit duren, hoe loopt dit af, wat vind ik als ik straks weer naar buiten mag? Ik vraag mij af waarom ik mij nu zo ellendig voel, niet dat ik het de afgelopen dagen echt naar mijn zin had maar ik voel mij nu toch een stuk naargeestiger.

Dinsdag 22 november 2011

18.15 Ik mag niet klagen, naar omstandigheden is de dag snel gegaan. Vanmorgen eerst rondjes lopen, weer doorslag, bijna zo’n anderhalf uur gelopen. Naar berekening heb ik nu zo’n 60 kilometer in luchtkooi 8 afgelegd. Toen ik terug op cel kwam was Peter er nog niet, hij zou vandaag komen maar hij was er nog niet. Nog maar even mijn bed in gegaan, tegen elven vertelde Rob, een van de PIWers dat mijn advocaat er was, snel aangekleed en naar beneden dus, onder bewaking natuurlijk. Peter heeft mij duidelijk gemaakt dat op dit moment eigenlijk maar een ding prioriteit heeft en dat is dat ik uit de beperkingen kom en naar huis mag. Ik ben blij dat hij er ook zo over denkt.

Terug naar cel, warm gegeten, weer even mijn bed in en toen kwam de FIOD. Steef en een man die ik ook al eerder had ontmoet. In het begin liep het verhoor net als anders, correct met een grap en een grol tussendoor. Op een bepaald moment werd de andere man fel en zij dat ik gelogen had. Hij kwam daarbij terug op die bankkaart, ik zou gezegd hebben dat die sinds december 2010 in bezit heb. Ik denk dat hij een uitspraak van mij uit zijn context heeft gehaald om mij als leugenachtig te kunnen bestempelen.

Het verhoor verliep daarna heel chaotisch en twee minuten voordat de PIWer het verhoor af wilde breken, de FIOD wordt in de gevangenis precies zo behandeld als je advocaat, als de bezoek tijd om is moeten ze weg, wilde de FIOD man mij het procesverbaal ongelezen laten tekenen. Ik had het gevoel dat hij mij opzettelijk onder tijdsdruk zette. (Naar later bleek ten onrechte, het PV klopte en ik heb er voor getekend)

Woensdag 23 november 2011

De dag begon als een “gewone” dag: Wil je straks luchten?  ja graag.

De moed zakt mij nu echt in de schoenen als ik alles overdenk en begin te beseffen. Mijzelf gewassen, aangekleed en toen luchten. 5 minuten stevig wandelen, 15 rondjes looppas, wandelen, looppas, wandelen, looppas en de bridge over the River Quai fluiten. Na 3 kwartier ging de deur open, een kwartier te vroeg dus. Je gaat op transport.

Visioenen van naar huis mogen, ik zou pas vrijdag naar de raadkamer gaan, waarom ineens twee dagen eerder? Maar ook angst, angst dat vandaag de klap zal vallen waarvoor Peter mij gewaarschuwd heeft, 90 dagen verlenging. Dan is alle hoop weg, dan wordt het alleen nog maar tellen en afzien.

In de arrestanten bus naar het Paleis van Justitie in Den Haag, leuk om door het het eenzijdig geblindeerde raampje naar buiten de vrije wereld in te kunnen kijken. Verkeer om je heen te zien rijden, eerst de A4, bij Leidschendam de Utrechtste baan op, uiteindelijk de Theresiastraat in, winkelende mensen, de poort in van het gerechtsgebouw, de garage in.

Net als bij het verlaten van de gevangenis waar ik net ben opgehaald weer gecontroleerd en gefouilleerd worden en weer de cel in. Een kale cel zonder ramen, een stenen bankje, geen kraantje, geen wc. Kale muren, vol met gekraste teksten. Liever een zus als hoer dan een politieagent als broer. Bleke als ik buiten kom ben je dood. Als deze muren op je af komen maak dan je gevoel dat vol is leeg, vul op wat leeg is.

Na een paar uur in deze cel, de bewakers zijn vriendelijk, ik heb een paar boterhammen, koffie en thee gehad en ben er een keertje uit geweest om te plassen, wordt ik opgehaald en naar een cel gebracht waar ik met glas er tussen vijf minuten met Peter kan praten en voor het eerst mijn dossier kan zien, Peter heeft dat ook net gekregen. Hij verteld mij dat er nog een medeverdachte en een getuige gehoord zullen worden en dat ik tot dan in elk geval wel in de beperkingen zal zitten.

De Officier had haar zaak duidelijk beter kunnen voorbereiden, ze maakte wat hatelijke opmerkingen over het feit dat ik chesterfield banken in mijn kantoor heb staan, wat stekeligheden dat ik de leiding op het kantoor van een ander zou hebben maar niets concreet over de strafbare feiten waarvan ik nu eigenlijk van verdacht wordt. Vanavond of morgen zal ik de beslissing te horen krijgen.

Wat ga je doen Papa? Papa gaat even met de mijnheren mee, maar Papa komt terug. Ik zou wel kunnen janken, maar dat is zinloos, geen dierbare die je hoort, niemand die je zal troosten.